Anil en zijn familie
|
Dinsdag en woensdag 15 en 16 juli: de voorbereiding. Koffers pakken dus. En er werd nog even wat heen en weer gemaild, waarbij als je ’s avonds niet kan mailen je ’s ochtends plots denkt populair te zijn… In deze dagen werd nog even besloten een kanariegeel shirt met een opdruk die ik tijdens het mailen toevallig had gemaild te drukken.
Donderdag 17 juli: om 5 uur stond de wekker en om 6 uur stond ik met de auto bij Patrick op de stoep. Via huize Schappinga kwamen we op Schiphol met onze T-shirts gedrukt met onze tekst " I'm not hopeless, I'm a student".. Omdat kanariegeel als T-shirt kleur niet was te krijgen hadden we nu "bruineziekegelehond shirts" en we kregen er erg veel commentaar op. Op de vliegvelden kwamen we sneller door de poortjes omdat we als groep werden gezien. Vanaf Schiphol vertrok ons vliegtuig naar Londen om 11:45. In dit vliegtuig hebben we kennis gemaakt met Engelse mosterd --> niet te eten. In Londen met haar grootse vliegveld hebben we drie uur gewacht op het volgende vliegtuig. Eenmaal in dit vliegtuig besloten we om films te gaan kijken. Ieder had zijn eigen schermpje voor zich, zodat Sven besloot Shanhaai Knigths te gaan kijken (met Jackie Chan en dus een goede film), Patrick had alle andere, en dat waren er 10, films al gezien en kwam uit op " The Jungle Book 2 " en ik kwam uit op een film met Steve Martin. We waren het er over eens dat het toch jammer was dat Terminator 3 nog niet uit was.
|
In Toronto, de grootste stad en de voormalige hoofdstad van Canada, werden we afgehaald door een vriend, Anil, van Marie-Anne (moeder Kaptein) en waren we in 40 minuten in een feesthuis aangeland: de vrouw, Indu, van Anil was jarig. We hebben geleerd dat Rotti niet Surinaams is, maar Indisch en dat ze scherp koken. Een paar uur later hebben we Jeroen, die vanuit Frankrijk kwam aangevlogen nog opgehaald en doken we het bed in (dit lezen we dus op de goede manier hè). Het bed van Patrick en Jeroen wordt nog gedraaid, want de lengte was iets te kort..
Vrijdag 18 juli: we hadden via internet een auto vastgelegd, maar die bleek wat klein te zijn met al onze bagage. Bij een andere zaak hebben we voor hetzelfde bedrag een minivan gehuurd en gaandeweg de eerste dagen kwamen we achter alle functies van de knopjes en haakjes en bakjes..de auto werd steeds persoonlijker en had na enkele dagen al knuffelvleermuisjes voorin, die overdag hun vleugeltjes dicht konden doen.. We gingen op weg naar de Niagara watervallen, dit was 2 uur rijden met: cruise control, veel Motown muziek, airco, bekerhouders en koelbox, kompas in de auto en een automaat. Het is in principe mogelijk om na het begin-optrekken en remmen met knoppen op het stuur te rijden. De watervallen benader je van boven. Reeds van grotere afstand zie je het opstuivende water en dichterbij wordt je hier goed nat van. De watervallen liggen rechtstreeks naast/in de stad Niagara Falls en is met name bij nacht een fleurig en rijkelijk verlicht geheel. Er zijn heel wat huwelijksreizen naar dit stadje gepland. De rivier de Niagara verbindt het Ontario meer en het Erie meer. De waterval is het hoogte verschil tussen deze twee meren. Bij de watervallen kan je een "journey behind the falls" maken. Hierbij kom je dus achter de watervallen onderlangs (ze zijn 54 meter hoog) en krijg je een kanariegeel regenjack/plastic zak voor de druppeltjes... Bij de "maid of the mist" ga je in blauwe regenjassen in een boot naar de Niagara watervallen en zie je ze van dichtbij voor je neerstorten.
|
De Niagara watervallen
|
De niagara watervallen
|
's Avonds worden de watervallen verlicht met verschillende kleuren licht. ' Nachts gaat er minder water door de watervallen, zodat het eiland Goat Island dat er nog tussenzit minder snel slijt. Aan de ene kant van dit eiland stromen de American Falls omlaag en aan de andere kant de Canadian Horseshoe Falls. Goat Island slijt normaal een meter per jaar, en door de waterbesparing slechts dertig centimeter per jaar. De watervallen zijn ook vanaf de USA-kant te bekijken, dit is echter minder mooi dan aan de Canadese kant. Wel hebben ze een luchtballon daar. De brug tussen de USA en Canada heet de rainbow bridge. De hoefijzervormige Canadese watervallen zijn zo’n 800 meter breed (en 54 meter hoog). Vanaf de Skylon Tower zijn de watervallen ook te bewonderen. In het Niagara Falls museum tonen voorwerpen en foto’s pogingen van mensen die onder andere in een ton van de watervallen zijn “gevaren/gevallen”. Ondertussen hebben we nog gegeten in een echt Chinees restaurant met een lopend buffet.
Zaterdag 19 juli: van de Niagara watervallen naar Long Point aan Lake Erie gereden. Lake Erie is een van de grotere meren en Long Point is een schiereiland in het meer Erie (aan de USA kant ligt een plaatsje Erie). We hebben hier een tijd bruin liggen worden en golfjes lopen springen. Met een boxershort kan je hierbij erg veel lol hebben... De plaatsnamen in dit gebied waren erg orgineel: Paris, Hannover, London, Waterloo en Holland, om er maar een paar te noemen.. Wij gingen door naar Kitchener om te overnachten. Bij aankomst werden we direct onthaald door een man, Dave, wiens vrouw Nederlandse is. We werden uitgenodigd om aan te schuiven bij hun kampvuur, wat we dan ook deden na onze maaltijd "spaghetti ala Schrappinga/Pet".
|
Zondag 20 juli: Sven sliep uit en de rest werd wakker van de kwakende eenden en de fontein. In die tijd hebben we dus maar de foto's van afgelopen dagen bekeken op de laptop en gingen we daarna door met wat tekenfilmpjes. Ook is de background even wat actueler gemaakt door middel van een watervalletje. Vervolgens zijn we doorgereden naar Bruce Peninsula, via de plaatsjes Mar en Wiarton (ik noem mijn huisgenoot Mar Winarto..). In het meest noordelijk gelegen deel hebben we een boottocht gemaakt over weer een groot meer en kwamen we langs een paar rare stenen op flowerpot Island die er in de reisgids een stuk groter uitzagen dan ze bleken te zijn. Aan het begin van het schiereiland liggen de Five Marine National Park wat erg geliefd is bij duikers.
We reden de zelfde honderd kilometer terug en trokken door naar Washago om daar op een primitieve camping te overnachten. Eerst nog in het heren-sanitairhok wat spul opgeladen en de foto's bekeken. We gingen maar vroeg slapen. Drieëneenhalf uur achter elkaar rijden was toch ietwat te veel; van een cruise-control kan je geen muisarm krijgen maar toch..
|
Vogel in Algonquin park
|
Één van de parlementsgebouwen te Ottawa
|
Maandag 21 juli: omdat we nog een gegrilde kip over hadden, hadden we een goed ontbijt. We gingen naar het park Algonquin. Dit is een park van 7725 vierkante kilometer met esdoorn- en sparrenbossen en elanden, bevers en meer van dat soort dieren. Het is het oudste en beroemdste park van provincie Ontario en stamt uit 1893. Je kan er fietsen, wandelen, kamperen en kanoën. Dit laatste hebben wij gedaan en dat resulteerde in 6 kilometer roeien en drie heren met spierpijn. Onderweg hebben we nog twee eilandjes aangedaan en een rare vogel op de foto gezet. In het park was een aparte radiozender die iets over het park vertelde. Hierna trokken we door naar Ottawa.Ottawa is de hoofdstad van Canada. Eerst was dit Toronto, maar omdat de Franstaligen daar niet mee konden leven, werd het wat noordelijker gelegen Ottawa als capital omgedoopt in 1855 (Ottawa is twee taling). Ottawa ligt langs de rivieren de Ottawa de Rideau. Deze laatste heeft met haar sluizen een mooi stukje ontspanningsterrein veroverd met haar bootjes en wandel/fietspaden. Nu gaan we eten in een wegrestaurant met onder andere steaks heb ik me laten vertellen. Straks vertel ik hoe het was. Straks: het was lekker, op de te sterk in azijn getrokken augurken na. We reden door naar Ottawa en reden nog even langs het huis van het computervriendje (via een spel met een clan). Daar was nogal een grote ruzie aan de gang en wij besloten door te rijden naar een camping, waar we met behulp van het licht van de autokoplampen onze tenten hebben opgezet. Daar hebben Patrick en ik in de tent nog een stuk film gezien op de laptop.
|
|
Dinsdag 22 juli: op de grond een picknick ontbijt en toen daar naar Lancer, het pc vriendje. Hiermee vertrokken we naar het centrum om daar allerlei parlementsgebouwen (allemaal dezelfde oude stijl, terwijl het heel nieuw was) en musea te bekijken. Bij het parlementsgebouw, lijkend op Westminster Londen, is het wisselen van de wacht de moeite waard om te zien. De stad is gebouwd om een hoofdstad te worden (en werd dit in 1855) en daardoor waren er erg veel moderne gebouwen. De stad staat bol van musea voor kunst en geschiedenis van de stad. Het hoofdparlementsgebouw had een soort Big Ben toren van 94 meter hoog en een liftschacht met 9 graden verschil ten opzichte van loodrecht (81 graden dus) waar je een deel van de stad mee kon overzien. Alle belangrijke gebouwen waren bijelkaar gebouwd, hieronder bevond zich ook nog een kasteel en een Grieks aandoend gebouw dat het vroegere treinstation voorstelde. We kwamen nog in het world exchange plaza waarnaast de ambassade van Mexico onder andere het Canadese hoofdkantoor van Microsoft zich huisvestte. En aangezien Patrick nog een office nodig had voor op de laptop hebben we hier dus even aangebeld. We hebben een betaversie meegekregen, verder smaakten de toffees daar ook goed. Hierna hebben we nog een wandeling in het parkje naast de rivier Rideau gemaakt en zijn we teruggereden naar Lancers huis, waar we pannenkoeken gingen bakken. Hierna zijn we de stad weer ingegaan, maar hier bleek weinig te doen te zijn. Even een Ierse pub in en nog een grote
verlichte fontein gezien en daarna een benzinetank vinden…we waren om drie uur op de camping.
|
Een van de vele museua te Ottawa
|
