| Start | Familie en Vrienden | Sport | Racketlon | Jongleren | Reizen | Digi foto's |
| Inleiding | Wetenswaardigheden | Week 1 | Week 2 | Week 3 | Video's | Foto's |
| Maandag 2 en dinsdag 3 augustus: via de mokoro en de raceboot (even op de remmen voor een zeearend) kwamen we weer in de bewoonde wereld. Het was ons inmiddels opgevallen dat Bas evenveel eet als Kirsten (normaal eet ik veel meer, maar nu doen we qua energie/uitjes hetzelfde). Op naar het Etosha-park. Onderweg kwamen we veel ezels, geiten en koeien tegen, welke natuurlijk ook nèt voor de bus wilden oversteken (de ezels niet uiteraard). Ook kwamen we een poster aan de Namibische grens tegen met de tekst “Drive your truck, not our women” (desgevraagd legde de dienstdoende beambte uit dat bedoeld werd dat de vrachtwagenchauffeurs geen liftsters moeten meenemen). Het Chobe park (“Grote Witte Plaats van Droog Water”) is circa 22.000km2 groot (2/3de van Nederland) en er leven zo’n 300 neushoorns. Onze verblijfplaats was een soort luxueuze tent: een tent in een houten stellage gebouwd, waarbij de douche, toilet en wasbak met houten balken als muur ombouwd waren. Uiteraard hadden deze tenten ‘ramen’. Het eten bij een groot kampvuur en lopend buffet met allerlei inheemse dieren was erg sfeervol. We hebben o.a. oryx, warthog, kudu en wildebeest gegeten. Foto: spelende wildebeesten in Etosha |
|
Woensdag 4 augustus: de hele dag gamedrive! En ditmaal met onze eigen bus. Om 6:15 vertrokken we en om 18:00 waren we terug, onderwijl een 2-uur durende pauze in een lunchoord middenin het park (omheind…) en mèt zwembad. Het chobe park bevat een zoutpan van 110 bij 60km (Etosha pan), dat alleen in de regentijd water bevat, de rest van het park bestaat uit voornamelijk vlakke grasvlaktes en savannes, maar heeft ook bosgebieden. Ditmaal kwamen we heel veel dieren tegen: een olifant in het water, andere olifanten, impala’s, heel veel steppe-zebra’s, springbokken, een zwangere –en waarschijnlijk door de groep verstoten- leeuwin, gnoes, giraffes, jakhals, struisvogels, rode hartebeesten, kudu’s (=wildebeest), warthogs, neushoorns (!!, en let op die s op het eind, meervoud dus) en gemsbokken (lekker!). Bas: “Je weet nooit hoe een kudu een haas vangt”. De zwangere leeuwin liep naar een waterplas, vergezeld van vele impala’s op zo’n 30 meter afstand. De zebra’s verkozen een andere stategie: rennen! Bij het meertje ging de leeuwin op haar dooie gemak drinken, en stonden alle andere dieren op afstand te wachten tot ze klaar was en weer wegging. Dit alles was een mooi schouwspel, met allerlei diersoorten en ondertussen een niets-vermoedend warthogje dat de leeuwin niet had gezien en ook wilde drinken, en nog wat vechtende gemsbokken als bonus. Dat we neushoorns zagen was een gelukje. We hebben zelfs 2 verschillende soorten gezien: een witte (flat mouth, baby-neushoorn loopt voor moeder, groter dan zwarte neushoorn), en een zwarte neushoorn (spitse mond, baby-neushoorn loopt achter moeder). |
|
| Donderdag 5 augustus: een reisdagje naar midden-Namibië, waar we de Himba, een ‘bijzonder fraai volk” aldus de reispapieren, bezochten. Dit dorpje had een soort wezenproject. Er leven zo’n 12.000 Himba’s in Namibië. De Zulu’s verdreven ze uit Noord-Namibië. Elke familie heeft meerdere hutten gemaakt van takken, modder en mest. Het kost zo’n 2 à 3 weken om een hut te bouwen. De hutten kunnen vervolgens 5 tot 8 jaar mee. De stam trekt echter meestal veel eerder al weer weg, aangezien ze als semi-nomaden met hun kuddes schapen, runderen en voornamelijk geiten op zoek gaan naar nieuwe weidegronden. De Himba hebben een bruinrode huidskleur, welke wordt verkregen door het insmeren van de huid met een mengsel van rode aarde, kruiden, boomschors en vet als bescherming tegen het woestijnklimaat. De vrouwen zijn vooral met beauty-zaken bezig, aangezien de toeristen in het levensonderhoud voorzien. Tegenwoordig gebruiken ze extensions voor hun haren: dit kost zo’n 2 à 3 dagen om ze in te vlechten, en dan blijven ze voor 3 maanden zitten. Vervolgens gaat er klei om de extensions. Verder dragen de vrouwen stalen ringen om hun enkels tegen de slangen. Vrouwen gebruiken geen water, in plaats daarvan wassen ze zich 2,5 uur voor zonsopgang met een rokende damp uit een uitgeholde hoorn met pasta erin. De avond brachten we door in een restaurant met een hond, genaamd shadow. Bas tegen Antje: “Hij is lief hè? Kirsten heeft een koosnaampje voor ‘m: k*thond”. |
| Vrijdag 6 augustus: Bas had per ongeluk zijn wandelschoenen in het vorige kamp laten liggen en had een motorrijder bereid gevonden om zijn schoenen, op 500km afstand, op te halen tegen omgerekend 120 euro vergoeding (na onderhandelen). De motorrijder had bij terugkomst van vele vrouwen van onze groep de nodige face-book etc. gegevens uitgewisseld (enkele dames met grijze haren uitgezonderd). Na deze uitwisseling gingen we weer op weg: wederom een lange reisdag, startend in erg warm weer en 5 km voor de kust dankzij een mistbank, omkerend in koude! In de wind voelde dit als 10 graden, buiten de wind was het gewoon 27 graden. We hebben een grote zeehondenkolonie aan de kust bezocht, met circa 10.000 exemplaren mekkerend als schapen en gelijkend de strandgangers op zaterdagmiddag aan het strand van Scheveningen. ’s Avonds kwamen we aan in Swakopmund. Het eerste restaurant leek ons te weigeren (de tweede avond ook) en in het tweede restaurant liepen we tegen een collega van Bas op. Het stadje kenmerkte zich door koloniale Duitse huizen met stenen hek in bijpassende kleur. Foto: sandboarding
|
|
|
Zaterdag 7 augustus: zaterdagochtend werd ik badend in het zweet wakker. Vandaag was de dag dat Bas mij voorgoed zou verslaan. Bij het ontbijt kreeg ik bijna niets door m’n keel. Bas zat vergenoegd voor zich uit te kijken, wetende dat hij aan Kirsten een makkie had. Zijn overige fantasieën zal ik u besparen. Vandaag hadden we een vrije dag en gingen we dus sporten, ook Bas. We begonnen met 4 uur sandboarden in een groep van 52 –voornamelijk- jongeren, van de hoogste duin in de buurt: 80 meter hoog met uitzicht, maar vooral ook: stijl (Bas had in ’t jaar 2000 1 dag gesnowboard, ik heb 5 jaar geleden redelijk succesloos een kwartier op zo’n ding gestaan). De ochtend was uitstekend georganiseerd en na afloop kregen we een DVD en de foto’s van onszelf mee. Conclusie: ik wil snowboarden!! De middag gingen we twee uur quadrijden (voor 50 euro) in de duinen/ speeltuin. Er werd, na een testrondje, een snelle en een minder snelle groep gemaakt. De snelle groep had het met-de-duim-bediende gashendel zelden niet vol open (Bas), de minder snelle groep had het gas zelden volledig open (ik). In beide groepen (n=1) had dit geen effect op de hoeveelheid duimpijn na afloop. Conclusie: spelen in de duinen, special for guys. Aan ’t eten had Bas hier dan ook het meeste over te vertellen. De avond werd afgesloten in restaurant de Kelder met erg goed eten, waaronder een 300 grams oryx(gemsbok)steak . Foto: Bas doet zijn best om op een stilstaande quad dynamisch over te komen… |