Start Familie en Vrienden Sport Racketlon Jongleren Reizen Digi foto's
Inleiding Wetenswaardigheden Week 1 Week 2 Week 3 Video's Foto's



Zondag 25 en maandag 26 augustus 2010:> van deur naar deur Groningen – lodge te Victoria Falls te Zimbabwe: 26,5 uur. Op een half uur NS-vertraging na (….) liep alles uitstekend. Victoria Falls werd in 1855 door de ontdekkingsreiziger en missionaris David Livingstone ontdekt. De inwoners (Makololo) noemen de waterval “Mosi-oa Tunya” wat “donderende wolk “ betekend. Livingstone noemde de waterval naar de Britse koningin Victoria. De -tot 1700 meter brede- rivier Zambezi, welke de hoofdpersoon hier speelt, is 2660 km lang er is daarmee de grootste rivier van Zuidelijk Afrika. Bij de Victoria Watervallen valt de Zambezi 100 meter omlaag over een lengte van zo’n 1800 meter. Boven stroomt de rivier eerst nog traag en zie je poedelende nijlpaarden, en dat valt de rivier plots omlaag…., voor menig onervaren hippo zelfs tč onverwachts. De waternevel van al dit vallende water heeft de omgeving tot een regenwoud gemaakt en het toerisme kwam hier goed op gang vanaf 1905, dit omdat de spoorbrug van de Kaap naar Caďro toen voltooid was. Deze brug gaat over het Zambezi-ravijn en is de grens tussen Zimbabwe en Zambia (de rivier vormt de grens). In 1906 ontving het ruime koloniale Victoria Falls Hotel zijn eerste gasten en maandag 26 augustus ontvingen ze Bas en mij voor een high-tea. Het terras van dit hotel biedt uitzicht over de spoorbrug –nu voorzien van bungee-jumpers- en de waternevel van de waterval. De avond bracht ons onze eerste krokodille steak (en nee, het is niet te eten).



Foto: de Victoria watervallen
Dinsdag 27 augustus: na een Engels ontbijt was het doel natuurlijk duidelijk: de watervallen, welke op de UNESCO-werelderfgoed lijst staan. Volgens de reisgids was je in 2 ŕ 3 minuten doorweekt. Dat klopte. De watervallen zijn opgedeeld in een aantal delen: twee trapwatervallen, de hoofdwatervallen, de hoefijzerwatervallen, de regenboogwatervallen en de ‘armleuning’ watervallen. Dit alles nog voorzien van standbeelden van onze David. Overigens is er 8 km verderop ook een stadje van 160.000 inwoners naar hem vernoemd. De watervallen hadden op sommige punten zoveel nevel dat de waterval moeilijk te zien was. De wandelroute langs de Falls was mooi aangelegd, geen brede boulevard zoals bij de Niagarawatervallen, maar smallere kronkelpaadjes door het oerwoud langs de watervallen. Op sommige punten moest je heel snel een foto maken, voordat je een nieuwe vlaag –zeer natte- waternevel over je heen kreeg. In de namiddag gingen we aan boord van een sunset-cruise. Voor sommigen een eerste fotografie uitdaging qua ‘wild life’, voor anderen het excuus voor een goed gesprek voorzien van toch nog maar een biertje. De tocht bracht ons de eerste olifanten (op afstand), nijlpaarden en allerlei vogeltjes.


Foto: neushoorn
Foto: mooie pose
Woensdag 28 augustus: een reisdag naar Kasane, de uitvalsbasis voor het wildpark Chobe. De grensovergang Zimbabwe – Botswana duurde slechts drie uur, de totale afstand was 75 km. Een bibliotheek zou ondertussen een moord doen voor onze oranje leeszaal op wielen. Onderweg kwamen we enkele fietsers tegen, kwam Bas urinoirs tot aan de rand gevuld met toiletblokjes tegen (in Nederland zijn dit er misschien 3, dit even voor de vrouwelijke lezers onder ons), en hadden we meerdere malen last van de “mond en klauwzeer controles”: allemaal uitstappen en over een matje lopen. Op hetzelfde matje moest je vervolgens ook je andere schoenen deppen, terwijl onze bus door een plas water moest rijden. De controleurs zijn er heilig van overtuigd dat ze zeer nuttig werk verrichten, tja…kennelijk laten wij ze in de waan? Via het vliegveld, waar de tas van groepslid Antje eindelijk was aangekomen –Bram: “Zo, kan je weer snuffelen aan je eigen slips”, kwamen we aan bij onze lodge. Het diner bracht ons aan een tafel naast een tafel met kinderen -Bas: “Wat een lieve kindertjes. Schiet jij ze af of ik?”-. Helaas was het westers eten.

Donderdag 29 augustus: onze eerste echte gamedrive: 5:45 vertrek in het park Chobe. ’s Middags hadden we een gamedrive per boot. Het park Chobe is zo’n 12.000km2 groot en wordt doorkruist door de rivieren Chobe en Linyanti. Er leven zo’n 60.000 olifanten in dit gebied en aangezien olifanten čn tamelijk groot zijn čn er dus in grote getale rondhuppelen, is de kans dat je er één ziet dan ook tamelijk groot… Daarnaast zijn er vele vogelsoorten aanwezig. De drives brachten ons in dit geval het volgende: buffels, hippo’s, een jakhalsje, een stukje zebra (van de jakhals), impala’s, warthogs (zeer grappige zwijntjes met een staartje met pluimpje, zie Lion King 1,2,3,4 en 5), wat vogels en bomen vol gieren. En dus ook olifanten. Een groep vrouwtjes met jongen passeerde ons op zo’n 15m afstand.

Vrijdag 30 augustus: ontbijttijd 6:30. Ik: “dat valt reuze mee!!” Op naar Bagani. Onderweg kwamen we een dood dier langs de weg tegen, Bram: “Ja! Dat is een dinges!” In Bagani hebben we in luxe, grote, appartementen overnacht, om de volgende dag de Okavango Delta in te gaan. Deze delta is een delta welke ontspringt uit de rivier de Okavango (komt uit Angola) en beslaat een gebied van 6000km2 (na de vloed zelfs drie keer zo groot). De Okavango rivier mondt dus niet uit in een zee, maar eindigt bij Maun in de woestijn (de delta) en herbergt ontiegelijk veel eilandjes.

Foto: leeuwin
Zaterdag 31 augustus: via een snelle boot die letterlijk over het water raasde, en na een 2,5 uur durende mokoro-tocht (een uitgeholde boomstam waar een pooler op het einde met een stok in het water de boot voortduwt) door het riet kwamen we op een van de eilandjes aan. Er waren tenten met veldbedden en al het eten (uitgebreid en van goede kwaliteit!) was geregeld. ’s Middags gingen we wederom per mokoro met onze pooldame Gladys –zonder rijbewijs; zij hield van snelheid, wij van haar ;-), naar een ander eiland om daar een tijd te wandelen. 'Leuk' tochtje, maar geen beest gezien.

Zondag 1 augustus: vanochtend hadden we meer geluk: op de heenreis per Mokoro naar een wandeleiland zagen we een olifant protesterend wegrennen. Een heel mooi spektakel. Op het wandeleiland kwamen we nog drie olifanten tegen en een paar kleinere dieren. ’s Middags probeerden enkele groepsleden een mokoro te bevaren en daarna maakten we nog een klein mokoro-tochtje om hippo’s te bespieden en even later een zonsondergang te aanschouwen. ’s Avonds gaven de poolers een zang/dansshow. ’s Nachts plassen was geen pretje. Er was een apart toilettentje gemaakt: een tent met daarin een toiletpot met daaronder een gat in de grond. ’s Nachts in het pikkedonker naar dat tentje toe is echter wat anders.



Foto: zonsondergang in de Okavango Delta


Reacties? Mail naar: Kirsten

Naar week 2...