Turkije

	28 September: op naar Ankara. Deze stad is rondom de antieke stad Angora gebouwd. De stad is volgens een oude sage door koning Midas gesticht en heeft nog veel Romeinse en Byzantijnse resten. Google maps had gelijk: deze ruim 400 km verderop gelegen hoofdstad was in minder dan 6 uur te bereiken per auto. Daardoor konden we in de namiddag nog wat wandelen door stad, echter zonder duidelijke toeristenkaart. In een winkeltje kregen we een gratis Turks boekje van de stad en veel van de plaatjes kwamen wij later tegen (ook dit boekje bevatte geen kaart). In eerste instantie twijfelden we of we überhaupt Ankara wilden bezichtigen. Mocht u ook twijfelen: NIET AAN BEGINNEN. Wij vonden het een groot dorp met snelwegen erin, 'groot Eindhoven' zeg maar. De citadel hebben we op afstand afgekeurd, de tempel van Augustus was ons geen foto waardig; de zuil met ooievaarsnest en twee standbeelden hebben we gevonden, waarna we vanuit een mooi park met vaste kermis, en een groot modern overdekt veelkleurig klauterkasteel (voor kindereren) de moskee (groot en mooi; maar precies gelijkend de moskeeën in Istanbul) ook direct via de zoom konden fotograferen. Het vinden van een restaurant was (door het boekje voorspeld zonder verder nuttige tips te geven) lastig. We hebben een rossige versie van 'Stratumseind' gevonden, zeer gezellig, druk, knus etc, voor de inwoners; maar wij voelden ons hier niet op ons gemak en hebben uiteindelijk zelfs in ons hotel naar een restaurant gevraagd. Foto: Cappadocië...
29 September: reisdag naar Cappadocië, Urgup. Deze circa 350 km legden we in 4 uur af. Daardoor hadden we nog tijd om naar een panorama-punt te gaan waar we twee uur gewandeld hebben. Cappadocië is ontstaan door erosie van vulkaanafzettingen. Ten tijde van het Byzantijnse rijk leefden hier duizenden monniken die hier hun woningen uithakten in de zachte tufsteenformaties. Deze plek werd het centrum voor de griekse kerk en tevens een pelgrimoord. Het plaatsje Goreme, nu de voornaamste trekpleister van de regio, bevat zo'n 350 uitgehakte kerken. Onze wandeling bracht ons een uitzicht op stenige uitstulpingen gelijkende het hoedje van Paulus de boskabouter (had die wel een hoedje op?) en Eucalypta (de heks bij Douwe Dabbert? Dat mannetje met die knapzak dus), afijn: puntige steentjes dus. En dat in allerlei kleurtjes. In sommige waren woningen met meerdere verdiepingen uitgehakt. Eenmaal in Urgup hebben we op ons gemak 5 cavehotelletjes bekeken en daaruit de beste gekozen. Dit gaf ons een ruime kamer met een 2m bij 2m bed, bubbelbad uitgehakt in de rotswand. De plaatselijke wijn (de unieke Emir druif groeit hier en heeft de omgeving internationaal beroemd gemaakt, wij hadden er dus nog nooit van gehoord, maar de wijn ervan was lekker) lieten wij ons welgevallen in het bubbelbad. Foto: de ondergrondse stad Kaymakli
Foto: Pamukkale	30 September: Cappadocië dag. We begonnen in het UNESCO-werelderfgoed openluchtmuseum in Goreme. Hier waren allerlei kerken en woningen, waaronder een paar met zeer kleurrijke schilderingen. Toch viel het geheel wat tegen, als in: we hadden het spectaculairder verwacht. Na dit bezoek reden we via 'Fairy Chimneys' (tufstenen op een bepaalde manier geërodeerd) en een uitzichtspunt (tufsteenformaties) door naar een soort kasteel (uitgehakt in... tufsteen!). Dit was op afstand heel mooi. Je kon er ook in, maar dat leek ons minder interessant. Na een heerlijke turkse pizza, gemaakt door de moeder van de ober, reden wij door naar andere uitzichtspunten. Hier zagen we onder andere zwamachtige rotsformaties. 1 Oktober: vandaag bekeken we een ondergrondse stad, Kaymakli, welke ook in het tufsteen was gemaakt. De stad/dorp bestond uit 8 woonlagen waarvan er tegenwoordig 4 open zijn voor de toeristen. De bewoners woonden hier en konden alle invasies op deze manier overleven. De toegangstunnels konden met grote ronde stenen worden afgesloten. Er waren voorraadkamers, woonkamers, kerken/kerkruimtes en ventilatieschachten. Vele gangetjes tussen de ruimtes waren smal en zelfs voor mij te laag. Het geheel vonden wij tamelijk indrukwekkend, en zeker ook: nieuw. We hadden nog nooit zo iets gezien. Vervolgens reden we door naar Egirdir, een dorpje met mooi uitzicht (lees: onze hotelkamer) op een uitloper van een van de grote binnenmeren van Turkije. Het dorpje lag op onze route naar de volgende bezienswaardigheid. Onderweg valt het ons op dat wanneer Bas even weg is bij Kirsten, bijvoorbeeld om benzine af te rekenen of water te kopen er gelijk 4 à 8 mannen bij Kirsten rondhangen. Het werd zelfs een keer zo dol dat toen Kirsten naar het toilet ging (4 mannen stonden aan de andere kant van het gebouw), de mannen achter Kirsten aan gingen en Bas uit de auto moest stappen om ze kwaad weg te jagen.
2 Oktober: nog 3 uurtjes doorrijden naar Pamukkale. Pamukkale is een gebied met een witte heuvel bestaande uit kalkterrassen. Hierboven staat de antieke Hierapolis. De terrassen zijn ontstaan door de onder hoge druk staande bronnen van 35 graden Celcius die hieronder liggen. Als gevolg van het verschil in temperatuur en druk geeft het water kalk af. De helling waarop de terrassen liggen is waarschijnlijk ontstaan doordat de helling diende als aanvoer vanuit de steengroeve naar de Hierapolis. Aan de terrasranden vormen zich kalklagen die steeds verder aangroeiden, waardoor bekkens ontstonden. Voor de toeristen is er een mooi pad van circa 700 meter omhoog gemaakt langs een aantal grote bekkens waarin je kan baden. We kwamen nog wat semi-fotoshoots tegen en verder vele mensen in zwemkleding die in de bekkens aan het baden waren. Je moest er blote voeten lopen, wat uitstekend ging. De structuur was ruw en je liep vaak door een stromend laagje warm water. Bovenaan waren de ruïnes van een oude Griekse stad. Eenmaal weer terug belandden we in een hotelletje met klein zwembad en wifi op 400 meter van dit gebeuren vandaan. 3 Oktober: door naar de kust, Fethiye. Na 3,5 uur gereden te hebben, gingen we volgens plan een aantal strandlocaties bij langs op zoek naar het mooiste resort. Echter, voor dit plan heb je wel resorts nodig en daarin was slechs, onverwachts, een zeer beperkte keuze in. Steker nog, er waren maar twee echte resorts (volgens de definitie: privéstrand, zwembad, all-inclusive). Uiteindelijk belandden wij aan de noord-west zijde van Fetiye in een resort met 444 kamers. Het onvriendelijke, doch efficiente personeel daargelaten, vermaken we ons hier tot dusver prima. Het buffet bevat vele soorten toetjes in feestelijke kleuren, maar niet alles smaakt even goed. We hebben luchtbuks geschoten en handboog geschoten. De rest van de tijd is voor onze boeken, zee, strand en pina colada.	Foto: Pamukkale
	4 t/m 8 oktober: Bas deed mee aan een sporttoernooi...., handboogschieten en werd hierbij derde, waarmee hij een certificaat en drankje verdiende. Ook hebben we nog luchtbuks geschoten (bas had uit vier schoten 3 raak, Kirsten 2). Ondanks dat we een goede tijd hebben, dit voornamelijk ingevuld hebbende met lezen, jongleren ("Kirsten, ik heb zwaardere balletjes nodig, haal nog even wat meer sinaasappels"), golfjes happen in heerlijk warm zeewater, schuif af glijbaantje spelen en eten, raden we dit resort verder niet aan. Het personeel is onbeleefd en wanneer je 's nachts de receptie probeert te bereiken voor de 'security' spreken ze geen Engels. Fethiye is tevens een leuk plaatsje om even te winkelen dan wel langs de zee te lopen. En met enkele gin-tonics is de lokale vertolking van Grease best te verteren volgens Bas. 9 oktober: 4 uur wekker, 8:10 vliegtuig, hard rennend naar het tweede vliegtuig in Istanbul, 13:00 Schiphol. Extra kosten speedtickets: 0 euro. Extra kosten voor bagage massa overschrijding: 0 euro. Tijdstip van aankomst @ Grunn: 17:15 uur (Bas twee uurtjes eerder te Eindhoven). Foto: Boogschutter.

Reacties? Mail naar: Kirsten

Naar video's...