Start Familie en Vrienden Sport Racketlon Jongleren Reizen Digi foto's
Inleiding Wetenswaardigheden Deel 1 Jeruzalem Deel 2 Foto's Video's




Vrijdag 25 maart: op de heenweg hadden we ons meegesmokkelde fruit bij de uitgang van de grenspost zitten opeten, dus onze verse kilo aardbeien en de nodige sinasappels gingen ook nu gewoon mee. Ditmaal ging het busje volgens een dienstregeling (elk half uur) en ging de grenscontrole een stuk sneller. Wellicht komt dit doordat Jordanië de letter van de grenscontrole uitvoert en niet de geest. Waarschijnlijk doordat Jordanië de Palestijnse gebieden ziet als ‘behorende bij Jordanië’, dus kan je ook geen visum krijgen op deze grensovergang. In een uur reden we, met twee andere Nederlanders, naar Madaba. Dit stadje is bekend door zijn mozaïeken vanaf rond de jaartelling. In de sint George kerk ligt een mozaïek van een kaart op de vloer die het midden oosten beslaat, daterende uit de periode 560 na Christus. Ongeveer 1/3de van de kaart is behouden gebleven. Vervolgens gingen we naar het archeologische park waar we mozaïeken uit verschillende tijdperken aantroffen en een stukje Romeinse straat. Er lag onder andere een mozaïek van Adones, Eros en Aphrodite. Ook was er een mozaïekschool. De ‘church of the apostels’ bevatte een heel groot mozaïek van de 12 apostelen, die 12 apostelen echter konden we niet terugvinden… en door naar Al-Karak, alwaar Karak-castle zich bevindt. De structuren zijn gedateerd tussen 200 en 1300 na Christus waarbij de kruisvaarders veel gebouwd hebben en toen Saladin ze zat was en ze eruit gemikt had heeft hij het kasteel verder opgebouwd. En toen gingen we weer rijden. Nu schoot het niet echt op doordat de autoweg door elk dorpje heen moest, dus besloten we de door te steken naar de desert Highway. Omdat de zeer beperkte borden in Arabisch schrift gesteld waren duurde dit even. Maar nadat we de snelweg gevonden hadden ging het uitstekend en kwamen we om 8 uur aan in Petra.

Foto: Madaba, de foto laat de Jordaan met vissen zien, wegzwemmend van de Dode Zee
Zaterdag 26 maart: na een ontbijtje in de zon, maar in trui, zijn we rustig naar de grootste bezienswaardigheid van het land gegaan: Petra; zo’n 2000 jaar oud. Hier woonden zo’n 20.000 inwoners, echter de woningen zijn niet/ amper teruggevonden. Jordaanse autoriteiten zien ook dat Petra ‘the place to be’ is, waardoor er betere voorzieningen zijn, maar ook een veel hogere entreeprijs. Petra lag in het begin van de jaartelling op een strategisch gelegen punt langs de karavaanweg van Aqaba en de kopermijnen in de omgeving. Dat duurde ongeveer 100 jaar en daarna raakte het in verval omdat de karavaanroute langs dit ‘dure tolpunt’ verlegd werd. Van de entree naar de eerste ‘echt mooie’ locatie is het 2 km: een ruim half uur wandelen. Overal kan je echter ook per ezel, kameel of karretje rijden. Na een stuk lopen door een kloof, welke is ontstaan door platentectoniek, kom je bij de ‘treasury’, hier is Indiana Jones 3 opgenomen. Je ziet een uit-de-rotsen-gehakte grafgevel in tinten van rood en geel (steenkleur), enigszins versleten door 2000 jaar zanderige wind. De grafgevel is 40 meter hoog en heeft een paar zuilen. Vanuit de kloof kan je de grafgevel zien aankomen, goed voor de meest bekende foto’s. Na nog een stukje bredere kloof met gevels, en grafkamers erachter, kom je op een open vlakte met nog meer facades. Ook zie je een theater, deze is alleen door een aardbeving wat minder spectaculair. We zijn via een aardig lange klim bij ‘the monastery’ uitgekomen. Waarschijnlijk was dit een kerk. Het ding is 50 meter hoog en breed en ze hebben er heerlijke bankjes voorgezet met een uitstekend uitzicht na zo’n klim.



Foto: Petra, de 'binnenkomer'...
Hierna zijn we via een ietwat meer 'weg van de drukke wegen' route uitgeweken naar een stuk met nog wat gevels met als hoogtepunt het uitzicht boven de kloof, alwaar een altaar was gebouwd. Nog even een stuk omlaag en ’s avonds van een heerlijke maaltijd met héééél veel verschillende keuzebordjes voor je neus –zegmaar tapas- gerelaxed. De film van Indiana Jones 3 wordt elke dag in dit hostel gedraaid. Dit was overigens de eerste locatie waarbij alcohol bij het diner mogelijk was. Een kleine fles wijn was 10 euro (wij hadden zelf nog tiramishu-likeur), maar het lokale bier smaakte fris en lekker.

Zondag 27 maart: aan het ontbijt lazen we een mailtje van Esther (ze was in Israël): “Daarna de geboorteplaats van Jezus bezocht. Schuifelend in line met 100en anderen en levensgevaarlijk haha, want de hoofdsjaal van 1 van de vrouwen vloog in de drukte in de hens door de kaarsjes. Mensen genoeg om het weer uit te kloppen gelukkig en de rest keek naar Ozgur (haar reispartner) geloof ik die een harde "Jezus!" kreet slaakte“. Na dit mailtje reden we in 1,5 uur naar Wadi Rum. Op de route kwamen we een hele linie aan politie, militairen en kinderen met portretten van de koning tegen. Toen bleek dat het niet om één straat ging, maar om een heleboel begonnen we het idee te krijgen dat er misschien koninklijk bezoek op weg was. En inderdaad, precies dat parkeerterrein met het mooiste uitzicht over de dode zee was afgesloten. Er stonden hier 5 zwarte suv’s. Meteen na dit parkeerterrein waren alle militairen en politie foetsie en konden we ons fotootje maken.



Foto: Petra, voor wie van wandelingen houdt
Wadi Rum is een natuurgebied, traditioneel bewoond door bedoeïenstammen, en bekend gemaakt door het boek en de film van Lawrence of Arabia, die vanaf hier Aqaba bestormde. Het is een woestijngebied met fraaie rotsformaties. Een daarvan is de seven pillars of wisdom, zo genoemd sinds het boek van T.E. Lawrence. Vanaf het visitor centre zijn we naar bovenstaande rotsformatie gelopen en omhoog geklauterd. Omdat de andere kant ons echt te stijl leek, ook via de zelfde weg terug en vervolgens in het ommuurde terrein met chaletjes, cabines en tentjes neergestreken. Het eten was in een grote ronde ruimte met een open haard en een buffet in het centrum. In de binnencirkel waren mooie vaste banken met kussentjes en stoeltjes met schapenvelletjes en belangrijker: ze serveerden hier wijn: sint George wijn, vernoemd naar de kerk met de grote mozaïeken landkaart in Madaba. In de woestijn doen ze overigens niet aan moskeeën.

Maandag 28 maart: vandaag, na een ontbijt met zoute feta, hebben we een tour van circa 4 uur gemaakt met een jeep (en chauffeur) naar verschillende bezienswaardigheden. We bezochten een canyon waarin zelfs in de droogste/ heetste tijden nog water lag, wat oude inscripties, maar ook Islamitische teksten in rotswanden, ‘het huis’ van T.E. Lawrence, wat rode duinen en twee stenen bogen. De tweede was zo’n 20 meter hoog en daar kon je via een zeer stijl lijkende helling op komen. Bij de meeste stoppunten kon je tevens relaxed thee drinken in grote bedoeïententen met kussens. Er was duidelijk veel vocht aanwezig want overal groeiden kleine plantjes in het zand. Dit gebied is in z’n totaliteit, van wat wij gezien hebben, niet zozeer gelijkend de ‘klassieke Sahara’ met alleen maar geel zand (zandbak), maar het was veelmeer 'grote rotsen in een rode zandbank'. We hebben vervolgens geluncht bij een benzinepomp, het eten was hier verrassend goed. Na een uur rijden waren we in Aqaba en kozen we uit drie hotelletjes met zwembad een kamer, met bijbehorend hotel, met het zachtste bed voor 26 euro per nacht per kamer.
Foto: Wadi Rum

Dinsdag 29 maart: leesdag aan het zwembad. Het zwembadwater zelf, als mede het water van de rode zee bij onze strandwandeling tussendoor, waren koud. De rode Mount Nebo wijn was ook koud (Mount Nebo is de berg waar Mozes op zou gestaan hebben toen de Heilige geest/God/Whatever tot hem sprak dat al het land dat hij kon zien van hem, en zijn nazaten, was).

Woensdag 30 maart: lees- en winkeldag.

Donderdag 31 maart: om 10 uur hadden we onze zeer smerige auto ingeleverd en werden we door het autoverhuurbedrijf naar het vliegveld gebracht. Daar verliep alles zeer soepeltjes, maar bevatte de winkeltjes geen mandarijnenlikeur, vandaar dat we maar de Arabische equivalent van ouzo in huis haalden met haar 50% alcoholpercentage. Om half 10 ’s avonds kwamen we uiteindelijk thuis. De dag erop brachten we direct onze souvenirtjes naar tante en via het jongleerfestival te Bremen kwam ik zondagavond weer thuis.





Foto: Wadi Rum: Rots 'the 7 pillars of wisdom'


Reacties? Mail naar: Kirsten

Naar video's...