start Familie en Vrienden Sport Reizen Digi foto's
Inleiding Wetenswaardigheden Deel 1 Deel 2 Prikbord Foto's
Vrijdag 21 oktober 2005: stomtoevallig had mijn, in Dortmund wonende, reismaat Jeroen een werkbespreking in Groningen en kon ik na afloop mee terug rijden naar Dortmund en haar chemische faculteit.
Zaterdag: deze dag werd gebruikt met een sportief bezoek aan de de plaatselijke pingpongclub en een rondleiding door het centrum van Dortmund. Dortmund kent een overproductieve kunstenaar met als resultaat een grote verscheidenheid aan nijlpaarden met vleugels van zo'n één meter hoog verspreidt over de gehele binnenstad.
Zondag: de dag begon met een wekker om 4 uur 's ochtends, omdat we om 7:20 in het vliegtuig vanaf Düsseldorf moesten zitten. Dit vliegtuig van Air France bracht ons naar Parijs, waar we het tweede vliegtuig voor een vliegreis van 8,5 uur namen naar Mumbai. Hier kwamen we om half 11 's avonds locale tijd aan. We hadden vanwege deze late aankomsttijd al een hotel via internet gereserveerd, waar we drie nachten bleven. Mumbai is de op één na grootste stad van de wereld en heeft 23 miljoen inwoners. De bevolkingsgroei in deze stad bedraagt 1 miljoen per jaar. De bouw van nieuwe huizen verloopt goed, maar ongestructureerd.

Foto: Ghandi museum in Mumbai
Maandag: via de roomservice begonnen we de dag met mangosap en ontbijt. Vervolgens namen we de trein van 7 cent, tweede klas, naar het half uur verderop gelegen centrum. Deuren hebben deze treinen niet echt, met als gevolg dat je ook nog in een rijdende trein kan springen. Er bestaan verschillende klassen in de trein: eerste, tweede, derde (deze zit logischerwijs tussen klasse 1 en 2 qua status in), vrouwen en kinderen, en nog een klasse speciaal voor gehandicapten. Eenmaal in het centrum gingen we direct door naar de "Port" aan zee, een poortje aan het water wat niet onaardig was. Aangezien de boten naar het Elephanta Island die dag niet vertrokken, namen we een citytour per taxi. Hierbij kwamen we langs een achteraf gelegen wasserette (hadden we zelf nooit gevonden). Het werk is erg zwaar en word daarom alleen door mannen gedaan. Vervolgens gingen we door naar een Hindoeïstische tempel, waar we op blote voeten verder mochten. Daarna bracht de taxi ons bij een klein Ghandi museum, waar zijn leven als een soort toneelstuk met poppetjes in verschillende boxen werd verteld. Eén box liet het bezoek van Ghandi in zijn normale, sloffige, kledij zien aan een koninklijk gezelschap, een andere gaf de typische lijkverbrandingen in Varanasi weer (dit laatste is te zien onder "foto's"). Ook was zijn beroemde hongerstakingsbed tentoongesteld en waren er vele foto's van hem, waaronder een paar jeugdfoto's en een borstbeeld. Het laatste onderdeel van de tour bracht ons bij het zogenaamde strak aangelegde stadspark met geknipte heggen in de vorm van dieren. Het park was erg klein en in onze ogen niet de moeite van een bezoek waard. Zelf hebben we nog de Victoriaanse wijk achter het Victorian railwaystation bezocht. Deze wijk met zijn mooie typerende gebouwen stond in groot contrast met de armoedige hutjes langs het treinspoor. Het laatste punt van deze dag bestond uit een strandbezoek, aangeraden bij/na zonsondergang. Het brede, maar niet al te grote, strand stond vol met masseurs en gezellige eetkraampjes, waar wij wegens voedselhygiëne niets van mochten nuttigen (en toch hebben we gezondigd), en een paar kermisactracties. We hebben gedineerd in een chic restaurant aan het strand, waar veel te veel personeel rondliep (maar ach, personeel kost daar dan ook niets) en vervolgens konden we nog een tijd genieten van de rijstijl in India: men geeft 3 rijstroken aan, dus er is ruimte voor 5 voertuigen naast elkaar. Je kan overal tussendoor zolang je maar een centimeter aan weerszijden over hebt, de claxon druk je gemiddeld eens per halve minuut in en slechts op grote wegen, die meestal ook iets beter asfalt hebben, let je op stoplichten. Rijlessen bestaan niet, een rijbewijs kan je gewoon kopen.


Elephanta Island in Mumbai


De lotustempel in Delhi
Dinsdag: vandaag namen we de 1 uur durende boot naar Elephanta Island. Het eiland staat bekend om zijn uit de rots gehakte beelden, metname mensen en gezichten, in grotten. Ook kan je nog het eiland beklimmen, waarbij je twee kanonnen tegenkomt. Het uitzicht kan zeker mooi zijn, maar wij hadden heiig weer, wat wellicht door de smog veroorzaakt werd. Eenmaal terug op het vaste land wilden we snel een taxi naar het station. De eerste taxichauffeur wilde echter een gratis omweggetje maken naar een winkel, waar hij waarschijnlijk commissie voor kreeg. Dit wilden wij niet, dus we zijn weer uitgestapt, een verbouwereerde chauffeur achterlatend, en namen een tweede taxi. In de trein namen we de naar geslacht gescheiden wagons en na aankomst hebben we Indisch gedineerd tegenover ons hotel. We waren nog positief over de Indische keuken. We aten kip en metname de chickenlollypops waren erg lekker.

Woensdag: om half 7 de wekker om het vliegtuig naar Delhi te halen. Bij het inchecken voor het vliegtuig worden vrouwen achter gordijnen gefouilleerd, mannen mogen dit namelijk niet zien (ookal is er niets van de blote huid te zien). Om 12 uur, na een geplande tussenstop, kwamen we aan in Delhi met haar 16 miljoen inwoners en om kwart over 1 zaten we in een aardig hotelletje, in een zijstraatje (20 meter) van de Main Bazar, 'de plek waar drie dagen later twee bommen tot ontploffing werden gebracht'. De middag hebben we benut om de lotustempel (Baha'i House of Workship) te bezichtigen. Deze moderne tempel, behorende bij de Baha'i sekte die overal op de wereld te vinden is, is met name heel mooi door zijn lijnen op de 27 grote witmarmeren bladen in de vorm van een lotusbloem. De architect is de Iraanse Fariburz Sahba en de tempel was klaar in 1986, na 6 jaar bouwen. In het museum waren foto's te zien van de tempel zonder deze lijnen, een wereld van verschil. In de tempel, waar je niet mag filmen etc, was slechts één grote ruimte, gelijkend op een kerk met bijbehorende banken en een soort altaar/voorgrondje. 's Avonds hebben we gedineerd, kip, aan de Main Bazar, op de eerste verdieping voor een raam dat zeer mooi uitzicht gaf op het drukke straatsleven van de bazar.
Donderdag: dit was de dag van Jeroen! Ik had keelpijn (smog als oorzaak?), dus ik was stil. De wekker stond ditmaal op half 6. Aangezien we de dag ervoor bewust een hotel vlakbij het treinstation hadden uitgekozen, waren we nu binnen 5 minuten lopend bij de trein die ons in 5 uur naar Jaipur bracht. Aan de buitenkant van de treinwagons hingen papieren met je naam en stoelnummer (eerste klasse, zodat je echt kan zitten). In de trein, met rijen van 3 mensen naast elkaar aan weerszijden van het gangpad, kregen we ontbijt. Zien we dit de ns al doen??? Ditmaal was er ook een controleur. In Jaipur kwamen we in een hotelletje met een pleintje en gezellige halfopen binnenplaats, waar je met vele gasten je avond leuk kon doorkomen. We vertrokken in de middag naar het net buiten de stad op een heuvel gelegen Amber Fort. Dit grote fort in de oude hoofdstad van deze regio, kende vele verschillende hoekjes en pleintjes. Je kon in het fort zelf ook met een olifant omhoog. Na het fort gingen we per Riksja terug naar de stad. Halverwege, op een grote maar rustige weg, mocht ik het stuur overnemen van de chauffeur. Hij bleef wel de rem bedienen... In de stad gingen we naar het Jantar Mantar observatorium uit 1730, waar vele grote en kleinere zonneklokken en een sterrenaflezer te zien waren. De grootste zonneklok had het afleesvak schuin geplaatst (de zon valt op een plat vak onder een hoek erop, door het vak te kantelen, kan deze hoek verdwijnen en wordt het aflezen nauwkeuriger) en de schaduw bewoog zeer snel, op een video-opname van een paar minuten duidelijk zichtbaar. Natuurlijk hebben wij een dus zo'n videoshot gemaakt. Sommige instrumenten worden nu nog gebruikt om de zomerhitte te voorspellen, de begindatum en duur van de moesson en de kans op overstromingen. Als laatste gingen we in het Paleis der Winden: Hawa Mahal uit 1799. Dankzij dit bouwwerk heeft de stad haar bijnaam Pink city gekregen. Ook andere delen van de stad, met name stadsmuren, zijn roze geschilderd. Het paleis, geen echt paleis, heeft assymetrische 'torentjes' en was zeker aardig. De voorkant, gelegen aan een zeer drukke straat, is uiteindelijk vele malen mooier dan de gehele achter en binnenkant. Natuurlijk moesten we daarna met onze, inmiddels vaste, taxichauffeur nog mee naar een tapijtenwinkel. Aangezien we overduidelijk geen interesse toonden en de verkopers net het eten aan het voorbereiden waren (het waren moslims en in deze Ramadanmaand mochten ze pas na zonsondergang eten) stonden we in 5 minuten weer buiten. Wel konden we de volgende dag meerijden met een juwelenhandelaar, ook een vriendje van de taxichauffeur, die voor zaken naar Agra moest.




Amber Fort bij Jaipur



Observatorium te Jaipur
Vrijdag: de volgende dag stonden we dus bij deze juwelenhandelaar. Deze man kwam echter met een voorstel: zijn juwelen naar ons adres in Nederland/Duitsland sturen, zodat hij geen dure belasting moest betalen (voor ons toeristen bestaat deze belasting niet). Uiteraard hadden wij hier geen behoefte aan en we vertrokken direct. Een bus bracht ons vervolgens in 5 uur naar Agra, een stad met relatief weinig bedelaars. Hier kwamen we bij een hotel met een geweldig uitzicht op de Taj Mahal, en haar sloppenwijken ervoor, vanaf het dakterras (vijf trappen). De Taj Mahal was op vrijdags gesloten. Het was vrijdag (maar we wisten dit, en het was toch al 5 uur).
Zaterdag: een emmer met warm water bracht ons een nieuwe dag. Eerst gingen we naar het Agra fort, een groot roodgekleurd fort met een mooie zuilengalerij. Daarna gingen we naar de kleine overzichtelijke en symmetrische tombe van Itimad-Ud-Daulah met apen en vervolgens door naar één van de hoogtepunten van de vakantie: de Taj Mahal. De toegangsprijs was voor toeristen 15 euro en voor inwoners 40 cent. Wel kreeg je ditmaal bij de toegang een flesje water en sloffen voor over je schoenen er gratis bij. Het bezoek voor de volledig symmetrische Taj Mahal, voltooid in 1653, was massaal maar niet hinderlijk. Filmen mocht alleen vanaf de entree, fotograferen mocht overal behalve in het gebouw zelf. In de Taj Mahal stond de grafkist van de Mogol-keizer Shah Jahan, die deze tempel had gebouwd uit liefde voor zijn overleden lievelingsvrouw Mumtaz Mahal, die ook in deze ruimte lag. De Taj Mahal, zeer zeker niet smetteloos wit, kende een aantal bouwtechnische geintjes. Ten eerste leken de pilaren dalen en pieken te hebben, wat een illusie was door de lijnen. En ten tweede waren de letters hoger op de muren van het gebouw groter dan beneden, zodat ze nog steeds leesbaar waren. Er zijn ongetwijfeld meer voorbeelden te vinden. 's Avonds word de Taj Mahal soms verlicht, onze avonden was dit echter niet het geval. Wij zaten die avond na een stadswandeling dan ook op het binnenpleintje van ons hotel met twee Nederlanders aan de rum. De vrouw van dit stel had Indische ouders, maar was zelf in Suriname geboren. Ze verstond Hindi, maar sprak in India vooral Engels vanwege haar man. Zij werd door onwetenden op straat als een verrader gezien, wat ze in het Hindi kon verstaan.
Zondag en maandag: de ansichtkaarten werden geschreven bij een heel relaxed ontbijt met nog steeds het prachtige uitzicht op de Taj Mahal. Een trein, 45 minuten te laat, zou ons later die dag in Gwalior brengen. De rechtstreekse treinen naar Varanasi waren al volgeboekt wegens een feest van drie dagen. Dankzij een travelleragent hadden we nu deze treinkaartjes en ook al de treinkaartes voor het traject Varanasi - Manali. Op het treinstation in Agra gingen we bewust bij de spoorpolitie staan, een goede zet, want we werden in z'n geheel niet lastig gevallen door bedelaars. Het station werd ook door andere organismen bezocht, in dit geval door een koe en een aap. Eenmaal in Gwalior hadden we twee uur om te eten. De tourist office gaf ons een adres van een dichtbij gelegen restaurant en we konden onze bagage bij hun laten staan. Na alle opdringerige taxichauffeurs, op één door ons uitgekozen chauffeur na, te hebben genegeerd, kwamen we bij een luxe uitziend hotel. De prijzen voor het uitstekende eten (3 euro pp) waren echter in geen verhouding met de prijzen van de kamers. De slaaptrein die je beter stoptrein kon noemen (wanneer leer ik in bewegende objecten te slapen?) bracht ons vervolgens met flink veel vertraging in Varanasi. In de trein kwamen vele verkopers, metname voor eten en drinken, langs. Het hotel maakte de treinreis weer goed, een groot en prijzig uitziend hotel, met een grote binnentuin en vele gezellige hoekjes en zalen. Er was zelfs een ondiep zwembad. Die avond wilden we toch echt nog de Ganges zien en namen we een roeiboot die ons bij een feestelijk optreden aan het water bracht.




Paleis der Winden te Jaipur


Reacties? Mail naar: Kirsten

Naar deel 2...