| Start | Reizen | Digi foto's |
| Inleiding | Wetenswaardigheden | Deel 1 | Deel 2 | Filmpjes | Foto's |
 |
Dinsdag 12 januari: reden we in een kleine 2 uur naar het dorpje Vinales, waar we in een casa particulares, bij mensen thuis, (in ons geval met eigen opgang) onderdak zochten. Deze regio staat bekend om de zogenaamde 'mogotes': kalkzandsteen afzettingen die in de loop der tijd omhoog geduwd zijn en waarvan bepaalde delen hard genoeg waren om niet weg te slijten. Dus nu heb je mooie stukken rotseilanden in de vlakte, begroeid met palmbomen en er zitten soms nog grotten en rivieren in ook. Na een lunch aan het einde van een grot in een mogote reden we door naar Indio. Hier liep je een deel door een grot en daarna was er een rivier waar we met een boot doorheen voeren. We reden vervolgens verder door het karakteristieke mogote landschap en kwamen nog een moderne rotstekening met felle kleuren van circa 20 bij 40 meter tegen. Ons reisboek vertelde dat de kunstenaar gebruikt heeft gemaakt van de uitstulpingen en spleten van de rots om delen van de tekening te accentueren. |
|
Woensdag 13 januari: vandaag reden we naar het westelijke deel van Cuba nabij de stad Pinar del Rio. Dit gebied staat bekend om zijn tabaksplantages. De tabak groeit hier goed vanwege de grond met oa. veel stikstof, zelfs zo goed dat het ongeëvenaard zou zijn. Naast de plantages zijn er veel kleine boeren die tabak verbouwen. Alle bladeren/producten moeten echter wel afgedragen worden aan de staat. Het wordt dus netjes verdeeld onder de bevolking. Heel fideel allemaal. Het stadje bevat, net zoals Havana, veel klassieke koloniale gebouwen, waarbij volgens de reisgids vooral de kapitelen boven de zuilen uniek waren. Daar hebben we niet zo op gelet. Het was een aardig provinciestadje waar je de Cubaanse sfeer goed kan opsnuiven, maar je kan het ook rustig overslaan. Als je wilt winkelen, supermarkt of zo, kan je dat beter in een ander land doen. Geïmporteerde producten zijn er schaars. Vervolgens reden we naar parque La Guira. Ooit aangelegd door een voormalig grootgrondbezitter, wiens grond onteigend werd na de revolutie, is dit een van de weinige voorbeelden op Cuba van een groot landhuis met een stijlvolle tuin. Zeker aardig om even langs te rijden. Onze avond brachten we weer door in het goed bevallen hotel te Las Terrassas.
|
Mogotes in Vinales |
 |
Donderdag 14 januari: vandaag reden we in 6 uur tijd van Las Terrassas via Havana naar Trinidad, onderweg ook nog Cienfuegos aandoend waar we in een fraai koloniaal gebouw een eenvoudige lunch gebruikte. Ons hotel op de noordelijke heuvel van Tinidad gaf ons die avond een mooi uitzicht op de stad. Vrijdag 15 januari: de ochtend brachten we in een zonnig Trinidad door. Het centrum was afgesloten voor auto's en de straten waren bekleed met de originele kinderkopjes. Het centrum van Trinidad is pittoresk en vrijwel niet veranderd de afgelopen honderd jaar. Trinidad lijkt verder op de andere oude stadjes op Cuba, ofschoon de touringcars er hier in de nauwe straatjes een iets grotere bende van maken. Vanaf 10 uur wordt het kleine centrum overspoeld met drommen toeristen. Om 11:30 diende er zich weer een regenbui aan en zaten wij inmiddels in de auto naar het schiereiland Ancon. Hier betrokken we een hutje aan zee en hebben we gesnorkeld vanaf de kant, waarbij we vele gele visjes zagen met heel grote ogen. De rest van de middag zaten we met boek en cocktails op het strand van de zon en haar ondergang te genieten. |
|
Zaterdag 16 januari: 20 km ten noorden van Trinidad ligt in de bergen een sanatorium, ooit gesticht voor longpatiënten en nu gebruikt als antistresscentrum, en daarbij enkele wandelroutes langs een grot en een waterval. Wij hebben hier twee uur gewandeld over de steile berghellingen door de tropische begroeiing. Vervolgens reden we in 5 uur naar het oosten, naar Les Jardines del Rey. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot. Afgezien van 'een los kabeltje' na een flinke hobbelweg startte de auto op een gegeven moment niet meer. Gelukkig was dit na 10 minuten opgelost. In Jardines del Rey liggen circa 400 eilandjes, waarvan de meeste onbewoond zijn. Ze werden in 1522 ontdekt en aan Karel V opgedragen. Later werd het een schuilplaats voor piraten, en nadat de slavernij was afgeschaft werd het een illegale losplaats voor slaven. In 1988 werd er een 27km lange weg gebouwd van het "vaste land" naar de eilanden, waardoor ze goed bereikbaar werden voor toeristen en duikliefhebbers. Wij brachten onze laatste dagen op het schiereiland Cayo Guillermo door in een hutje aan de zee. Foto: voor ons hutje |
|
 |
Zondag - dinsdag 17-19 januari: en het hutje was slechts 10 meter van de zee en de ligstoelen van ons huisje 8 meter van de zee. De zee was heel kleurig en zat vol met tropische kitesurfers, de een nog bonter dan de andere. Sommige konden zelfs vliegen. Het hotel zelf, de oudste op dit schiereiland en wellicht daardoor de goedkoopste, had een erg goede keuken (veel voedsel werd voor onze neus klaar gemaakt) en we genoten vooral van de vis. Het personeel was veel vriendelijker en efficiënter dan wat we elders deze vakantie hadden meegemaakt. Op de laatste dag boekten we een snorkeltour waarbij we in onze eigen speedbootjes in kolonne naar de snorkelplaats voeren. De snorkellocatie was een getijdenkanaal, waar in de lengterichting een touw was gespannen (handig om stroomopwaarts te komen). We zagen heel veel vissen en twee grote kreeften in hun holletje. Helaas had onze onderwatercamera het begeven. Ook zagen we drie kleine Cubaanse bevertjes, die in het lokale zoutwatermangrovebos wonen. Op de terugweg, met nu Kirsten aan het stuur (de enige stuurvrouw), kreeg Bas er een armsignaal voor bij het varen bij, zijnde "Help" (de andere signalen waren "doorvaren”, “vaart minderen” en “stoppen"). Zonder verdere grapjes van de tourleiding voeren we naar huis. Woensdag 20 januari: 7 uur rijden naar Havana, waarvan 4 uur op een thuiskomertje na een lekke band. Na nog even wat relaxtijd in ons nu zonnige eerste hotel, vlogen we soepel naar huis en kwamen we donderdagavond thuis aan. |